Kahit ang araw ay sumusunod
Sayong sipag. Mula pa sa lagpas-tanaw,
Ang liwayway ay bumubuka
Sa kislap ng pinupunasang pinggan
At lababo ng iba. Nabubulabog ang umaga
Sa dalit daling yapak sa may kahabaan
Ng 234th ave south. Sa lakad mo nahahawa
Ang kutitap ng mga dahon sa sanga,
Nagniningning, yumayagayway sa pagbulusok
Ng panibagong pag-asa. Sa mga pawis mo
Nauumpisang uminit ang paggawa sa paligid.
Diyan, sa tiyagang pinipi ng dokumento
Ng pagkatao, nakilala ka ring mukha,
Nakilala ka ring sumisinag ng buhay na lanta.
Nung una kitang makita, inunahan ka
Ng araw sa pagsisid sa dilim
kahit dinig na ang tawag ng kama
sa katawan. Pero tila yatang di kaya
Magpahinga ang pagibig. Ang tiyaga
Ay lubha yatang naipanganak
Sa walang imik na hingpis,
Di kayang damhin ang modernong pagmamalabis.
Ngayong di pinatupad ang pagtanggap
Sayong pangalan, mananatiling habol
Ng araw ang yong daratnan.
Pero saang lupalop ka man masusundan,
Hilang hila mo ang kadakilaan.
By: george pagulayan
12:26am
06/28/07
