Guimaras

nanlilisik ang mga matang umaahon

mula sa iyong karagatan. kulay pula

ang mga pag-aalalang bitbit

ng mga dumadaong sa iyong pampang.

pagod na ang inuumagang mga tuhod.

dama ng mga bangka ang mga pagkukulang.

kahit ang gutom, di na kayang itulak

ang mga sisid. dahil mapabundok man,

o mapadagat, hindi na halina

ang lumuliyab sayo, guimaras. hindi na

ang mga kislap-perlas sa’yong dalampasigan

ang tumatali ng kalikutan sa mga paa.

hindi na ang lambig ng mga ibon, o kuliglig

o lukso ng mga isda ang nag-aaya

ng ala-krayolang dapa at manghang banyaga.

wala na ang halimuyak ng araw, ng hangin,

ng mga parang, ng kapusokan ng mga bulaklak

o prutas, hindi na rin aakyat sa puno

ang mga halakhak at pagasa

sa iyong mga kabataan: paano pa

susukatin ang mga siglang matagal

nang kinitil ng libu-libong ektarya

ng iyong mga bukirin at kabundukan? Saan

mo pa kaya ihehele ang iyong mga anak?

sa yong bisig ay mga matang matagal nang nakamasid

kaya sa tanawin mo’y nagdurugo ang ngitngit.