Sinigang at Buhay Migrante

(para sa isang kaibigang nakalimutang iuwi ang pinakisuyong sinigang na bangus sa bahay)

Maglilimang buwan na ang paninirahan ng Amerika

Sa aking panlasa. Pagdating nila noong Agusto 31,

Bilis ang naghanda ng cracler oats. ‘Di tuloy makahabol

Sa oras ang mahiyaing amoy ng tuyo, kamatis, kanin,

Tanging kakampi ng milyon-milyong sigla

Ng mga manggagawa, magsasasaka at mangingisda sa akin.

Kaya sa tuwing kakailanganin nila ang sipag, sila na nagpapakasasa

ng lamig at kalayaan, naaalala lagi ang mga iniwang amoy

Na karugtong ng sikmura pero nilulunok pa rin

Ang kinabukasang gawa sa hamburger at cereal.

Ngunit, di gaya ng mga kampanang talaorasan

Sa tiyan na nakagawiang palampasin ng tulog,

Tubig o tulala noon sa bayang iniwan,

May libreng ngiti sa pakete ng ham. Nakakapahid din naman

Ng Kalinga sa lalamunan. Subalit, yaong mga sinaing ng paggawa,

Lamig ang tagapagpaalala: Makahigop man lang sana

Ng mainit na pagpupuyat ng mga mangingisda sa laot,

Matikman man lang sana ang mga tiyaga at pagibig

Na binubungkal sa bukid, masulyapan man lang sana

Ang mga nawawalang mukha at hininga sa pabrika.

Maalaala man lang sana ang mga buntong hininga sa kusinang

Pinagtagpitagpi ng mga pangamba tatlong beses isang araw.

Sa pagkain ko man lang sana naiambag ang pagdaloy

Ng kakarampot na economiya sa akin

Kabit-kabit na buhay sa akin

Kabit-kabit na buhay natin.